Μ' αντιπερναμε χωρις καμμια δυναμη να παρουμε το δρομο που αφησαμε πισω μας.....

Χάλκινη παραστέκεται τσιγγάνα στ' ονειρά μου
κι όλο μου λέει στον ίδιονε σκοπό-
με δάκρυα θα υποδέχομαι την κάθε νέα χαρά μου
και θα πεθαίνει κάθε που αγαπώ.
Μ' ας είναι ,νέο μου όνειρο, για λίγο , ναι μονάχα,
χάιδεψε τις πληγές μου μιαν αυγή
και θα το νοιώσω εγώ βαθιά μου το χάδι σου...τι ταχα
κι αν γίνει μια καινούργι' αυτό πληγή?

Μ.Π.

Το ίδιο ερώτημα σβήνει στα μάτια μας όταν τυχαία συναντηθούμε στο δρόμο...
μ' αντιπερνάμε χωρίς καμμιά δύναμη να πάρουμε το δρόμο που αφήσαμε
πίσω μας...

Γυρνώ κι αναμετρώ το δρόμο πάντα.Γύρισε προς 'μένα το κεφάλι στην ακρη
εκεί που βρίσκεσαι, κι ούτε ένα βήμα μην κάνεις εσύ στο δρόμο της αμαρτίας,
θα πάρω μόνη μου στις αχαμνές μου πλάτες το φορτίο και θα ' ρθω...μονάχα
βλέπε με καθώς θα ' ρχομαι, μην πάρεις τα μάτια σου από μένα και πνιγώ
μέσ' το σκοτάδι...

Δεν θελω τίποτ' άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει
για να ιδώ...να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου 'ριξες σαν έφτασα...
τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου...ω ξέρω καλά πώς η
καθεμιά τους γίνεται...να ιδώ το χαμογέλιο σου- πώς είναι όλα τους στο λο-
γικό μου εδώ γραμμένα- να ιδώ τα χέρια σου ν' απλώνονται σε μένανε να με
αγκαλιάσουν...να ιδώ...να νοιώσω το φίλημά σου...

Εδώ είμαι και καρτερώ να στρέψεις την όψη σου σε μένα...
ρέει το δάκρυ απ' τα φτωχά μου μάτια νύχτα-μέρα...
Τριγύρω μου φαρμακερά θ' ανθίσουνε λουλούδια...θα υψω-
θούνε να με ζώσουν και θα πνιγώ απ' αυτά, πέρα κρυμμένη πάντα.
Κι απ' τα δικά σου μάτια...ΜΕΙΝΕ!

Μ.Π.
(Ημερολόγιο,Δευτέρα 15 Ιουνίου 1925)