Η θανάσιμη μοναξιά του ακροβάτη πάνω στο σκοινί

"Θανάσιμη μοναξιά"
Στον πάγκο του μπαρ μπορείς ν' αστειευτείς μ'οποιονδήποτε, να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου μ' όποιον θέλεις.Μα ο Αγγελος αναγγέλει τον ερχομό του-μείνε μονάχος να τον υποδεχτείς. Και Αγγελός μας είναι η νύχτα που πέφτει στην εκθαμβωτική πίστα.Ακόμα κι αν η δική σου μοναξιά είναι πλημμυρισμένη στο φως,ενώ σκοτάδι τα χιλιάδες μάτια που σε κρίνουν, που φοβούνται και προσδοκούν την πτώση σου.θα χορέψεις πάνω και μέσα στην άνυδρη μοναξιά με τα μάτια δεμένα και ει δυνατόν τα βλεφαρα ραμμένα.Τίποτα 'ομως δε θα σε εμποδίσει να χορέψεις για την εικόνα σου, και προπαντός χειροκροτήματα ή γέλια. Αλιμονο είσαι καλλιτέχνης , και δε γίνεται πιά ν' αγνοήσεις την ανελέητη άβυσσο των ματιών σου.Νάρκισσος χορεύει?Δεν είναι ωστόσο φιλαρέσκεια, εγωισμός και φιλαυτία, μα κατι αλλο.Μήπως ο ίδιος ο θάνατος? Χόρευε λοιπόν ολομόναχος. Χλωμός, πελιδνός, γεμάτος αγωνία αν θ' αρέσεις στην εικόνα σου-δηλαδή θα χορέψει η εικόνα σου για σένα...

Αν ο έρωτάς σου, η δεξιοτεχνία σου και η πονηριά σου κατορθώσουν ν' ανακαλύψουν τις μυστικές δυνατότητες του συρματόσκοινου, αν η ακριβεια των κινήσεων σου είναι απόλυτη, τότε κι εκείνο θα σπεύσει να ξαναντύσει το πόδι σου (με τα δερμάτινα στολίδια) -και θα χορέψει εκείνο, όχι εσύ.
Μα αν χορεύει το σκοινί σου ακίνητο,κι αντί για σένα το είδωλό σου, πού βρίσκεσαι εσύ?




Ο Θάνατος- ο Θάνατος που σου λέω- δεν ακολουθει την πτώση σου, έρχεται πρωτού εμφανιστείς πάνω στο σκοινί.Πεθαίνεις πριν ανέβεις. Οποιος χορέψει θα πεθάνει-αποφασισμένος να κατακτήσει κάθε ομορφιά, ικανός για κάθε ομορφιά. Οταν εμφανιστείς ,θα σε τυλίξει μια χλωμάδα- όχι δεν εννοώ το φοβο, μα το αντίθετό του, μιαν ακαταμάχητη τόλμη. Παρα τα ψιμύθια και τις πούλιες, θα 'σαι χλωμός και η ψυχή σου πελιδνή. Τότε η ακρίβειά σου θάναι απόλυτη.Τ'ιποτα δεν θα σε κρατάει πια στο έδαφος,και θα χορεύεις δίχως να πέφτεις.Μ α κοίτα να πεθάνεις πριν εμφανιστείς-ένας νεκρός χορεύει στο σκοινι...

Δεν εννοώ ,φυσικά, ότι ο ακροβάτης που βαδίζει γύρω στα δέκα μέτρα από το έδαφος πρέπει να εναποθέτει τη ζωή του στο Θεό, να προσεύχεται και να σταυροκοπιέται πριν εμφανιστεί στην πίστα, επειδή καραδοκεί ο θάνατος στην εξέδρα.Μιλώ στον καλλιτέχνη οπως θα μιλούσα στον ποιητή.Την ίδια προσταγή θα του' δινα ακόμη κι αν χόρευες ένα μέτρο πάνω απο τη γη.Οπως θα το κατάλαβες το θεμα είναι η θανάσιμη μοναξιά , η λαμπερή ,η ανέλπιδη περιοχή όπου δρα ο καλλιτέχνης...

Ο ποιητής πρέπει να διαακινδυνάψει τα πάντα γι να κατακτήσει την απόλυτη μοναξιά,που ε'ιναι απαραίτητη για να πραγματοποιήσει το ποιητικό του έργο-να το αποσπάσει από το κενό για να το πληρώσει και να του δώσει ζωή. Αποδιώχνει περίεργους και φίλους, ή συμβουλές που θα έκαναν το έργο του προσιτό στον κόσμο. Μπορεί ,επίσης να επιλέξει αλλη μέθοδο-αφήνει γύρω του μια δυσωδία τόσο αηδιαστικη, τόσο ρυπαρή, που κι ο ίδιος λιποθυμά και παθαίνει ασφυξία. Είναι μόνος.Η ολοφάνερη συμφορά του θα του επιτρέψει καθε λογής θρασύτητα, αφού κανένα βλέμμα δεν τον ενοχλεί.Κλυδωνίζεται ανάμεσα στη ζωή και την ερημία του θανατου. Η φωνή του δεν ξυπνά καμμιά ηχώ.Γιατί αυτά που έχει να πει δεν απευθύνονται πια σε κανεναν,κι ούτε χρειάζεται να τα καταλαβαίνουν οι ζωντανοί-δεν τα υπαγορεύει εξαλλου η ζωή, παρά η εξουσία του θανάτου...
Και χόρευε!
Μα καύλωνε!Το κορμί σου να έχει το υπεροπτικό σφρίγος του καυλωμένου πέους.Γι αυτό να χορεύεις μπροστα στην εικόνα σου και να' σαι ερωτευμένος μαζί της.Δεν θα το αποφύγεις-χορεύει ο Νάρκισσος. Μα θα τον νοιώσει ο θεατής το χορό σου, τηνπροσπάθεια του σώματός σου να ταυτιστεί με την εικόνα σου. Δεν είσαι πιά η αρμονική τελειότητα μιάς τεχνικής μονάχα-αναδίνεις μια ζεστασιά που μας θερμαίνει. Η κοιλιά σου φλεγεται.Χόρευε ωστόσο για τον εαυτό σου , όχι για εμάς.Και πάντοτε στον ερεβώδη τόπο. Αυτή η μοναξιά θα μας μαγέψει...

Το κυνήγι πάνω στο σκοινί, η καταδίωξη του ειδώλου σου,τα βέλη με τα οποια το τρυπάς δίχως να το αγγίζεις και το πληγώνεις και το κάνεις να αστραφτει είναι γιορτή. Μα η προσέγγιση του ειδώλου σου είναι η μεγάλη Γιορτή.
Νιώθω μια παράξενη δίψα, θα 'θελα να πιώ,δηλαδή να υποφέρω, δηλαδή να πιώ και να μεθύσω με τον πόνο που θα' ναι γιορτή.Αφού αρρώστιες ,πείνα και φυλακή δεν μπορούν να σε κάνουν δυστυχισμένο, αφού τίποτα από όλα αυτά δε σ' αγγίζει, δυστύχησε με την τέχνη σου.Τ ισημασία έχει-για σένα και για μένα- ένας καλός ακροβάτης?Θα εισαι το πυρπολούμενο θαύμα, θα φλέγεσαι και θα διαρκείς λίγα λεπτα.
Πάνω στο συρματόσκοινό σου είσαι ο κεραυνος.Εστω ,ενας μοναχικός χορευτής.Σε αναγκάζει να χορεύεις μια τρομερή δυστυχία, που πυροδοτείται και εγώ δεν ξέρω από πια φλόγα, που σε φωτίζει και σε αναλώνει.Και το κοινό? Βλέπει μονάχα τη φωτιά, και νομίζοντας ότι παίζεις, αγνοώντας ότι είσαι εσύ ο εμπρηστης, χειροκροτεί την πυρκαγιά...

ΖΑΝ ΖΕΝΕ ( Ο Σκοινοβάτης)