Πόσο γρήγορα φεύγει το φως απ' τη ζωή μας αδελφέ μου...

Κατερίνα Γώγου-"είμαστε φτιαγμένοι από εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών"

3-10-1993 Nεκρή από υπερβολική δόση χαπιών και αλκοόλ.Ενας φίλος την μετέφερε ανώνυμα στο νοσοκομείο, όπου αναγνωρίστηκε μετά από δύο μέρες από την κόρη της Μυρτώ...

"...Δεν θέλω να γίνω μελό,δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια,ούτε τα πρόσφατα...Ελπίζω...Αν δεν ελπίζω εγώ,ποιά θα ελπίζει? Είμαι μάχιμη.Ουαί κι αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή.Εγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα.Μιά κίνηση για να μην αυτοκτονήσω...Τώρα μου'χει περάσει.Δεν θέλω ν'αυτοκτονήσω,έχω φύγει από αυτό...Αισθάνομαι ανασφαλήςγιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να'χω τίποτα,χωρίς ν'ανήκω πουθενά..."

(Οδός Πανός τ.83/84, Φεβρ. 1996)

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ-ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΑΛΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΞΕΚΑΛΤΣΩΤΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΦΥΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΑ ΤΗΝ ΑΡΑΖΕΙ ΠΑΝΩ ΣΑ ΣΚΙΟΥΡΟΣ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΙ ΑΝΑΒΕΙ ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΤΡΑΠΕΣ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙ ΦΟΡΑ ΕΠΕΣΥΜΑΝΘΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΝ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΩΡΑΝ ΕΙΣ ΤΡΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΕΡΗ-ΚΑΤΑ ΕΞΑΚΤΙΒΩΜΕΝΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΑΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΙΝΑΞΙΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΣΤΟ ΜΑΝΧΑΤΑΝ Η ΠΡΟΜΗΘΕΥΣΙΣ ΟΠΛΩΝ ΣΕ ΑΝΑΡΧΟΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΦΥΓΑΔΕΥΣΙΣ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ Σ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΤΟΜΟ.

ΦΕΡΕΤΑΙ ΦΕΡΟΥΣΑ ΜΑΥΡΟ Η ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΟΥΛΟΒΕΡ ΠΑΙΔΙΚΑΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΑ ΧΤΕΝΑΚΙΑ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣΔΑΝΕΙΚΟΥ ΠΑΝΟΦΩΡΙΟΥ.

ΓΕΝΝΗΘΕΙΣΑ-ΑΓΝΩΣΤΟΝ

ΓΕΝΟΣ-ΑΓΝΩΣΤΟΝ

ΚΑΤΟΙΚΙΑ-ΑΓΝΩΣΤΟΣ

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ-ΑΓΝΩΣΤΟΝ

ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ-ΑΘΕΟΣ

ΧΡΩΜΑ ΟΦΘΑΛΜΩΝ-ΑΓΝΩΣΤΟΝ

ΟΝΟΜΑ-ΣΟΦΙΑ ΒΙΚΥ ΜΑΡΙΑ ΟΛΙΑ ΝΙΚΗ ΑΝΝΑ ΕΦΗ ΑΡΓΥΡΩ

ΔΑΡΕΙΟΣ ΔΑΡΕΙΟΣ. ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΠΛΟΦΟΡΕΙ. ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. ΟΠΛΟΦΟΡΕΙ. ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ

ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΣΟΦΙΑ ΒΙΚΥ ΜΑΡΙΑ ΟΛΙΑ ΝΙΚΗ ΑΝΝΑ ΕΦΗ ΑΡΓΥΡΩ

ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΟΜΟΡΦΗ ΟΜΟΡΦΗ ΟΜΟΡΦΗ ΟΜΟΡΦΗ ΘΕΕ ΜΟΥ.....

(Iδιώνυμο)

Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ' τη ζωή μας αδελφέ μου

μέσα απ' τα αλλεργικά μας βλέφαρα

αργά στα νύχια πατάει η ζωή

μπας και την πάρουμε πρέφα

μακραίνει χάνεται...κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία...πάει...

Σκοτεινιάαααα!!!!!

Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι

κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων

νύχια δανεικά-πώς τους κατάντησαν έτσι-ξένες μασέλες

βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας

μπας και τη βγάλουνε λιγάκι ακόμα.

Είναι εκείνοι του τραίνου-τους θυμάμαι καλά-

που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή

μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού

σαν άδεια σακιά σ' αφύλακτη διάβαση

γιά υπερβάλον βάρος.

Οσοι "ζήσαμε" γραμμένο με εισαγωγικά

χιλιάδες κάννες κεντράρουνε επάνω μας

απ' την ταράτσα του ΟΤΕ

κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι

κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό

κι ένα -είδες -όλοι μας τόχουμε

βυσινιό νεύρο κάτω απ' το μάτι μας βαράει ακόμα.΄

Πόσο ακριβή είν'αδερφέ μου η ζωή

πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε.

Μερικές φορές-μα δεν το βάζω κάτω-

έρχονται τούμπα τα αντικαταθλιπτικά

και γέρνει η παλάτζα

δεν έχει άλλο μπρος

σκύβω τότε και παίρνω στα δόντια μου

το ματωμένο μου μυαλό και πάει πίσω πίσω

γυρίζω πίσω να σωθώ

κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο

γιατί κι εκεί είναι σκατά-σα να μη τόξερα-

παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας

τρομάζω τα χάνω με το παραμικρό δεν εχω πού να πάω

μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν'ανοιχτή

και χώνομαι μέσα

κοιτάω σαν αρπαχτικό πού πάνε τα λεφτά

και την αξία χρήσης

τελίριουμ Τρέμενς το λεν'αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ.

Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα

κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό

και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπασουνε τ' αυτιά τους

κι ύστερα μ'ένα Σίγγερ ψαλιδάκι καλό

κόβω γύρω-γύρω το στόμα τους το μεγαλώνω

κολλάω εκεί πάνω την ψυχή μου φιλί του θανάτου

και μέσα τους αφειάζω τα ψυχοφάρμακα

τα φαρμακεία τους και τους φαρμακοποιούς τους μαζί

Θάνατος στο Βυζάντιο σιχτίρ οι δυναστείες

το διάφραγμα της φίλης μου τις ειρηνικές επεμβάσεις

οι πουλημένες τραβηχτικές Κodak και Γ. Σταύρου

να πάνε να πεθάνουν

Θάνατος στους Αθανάτους

μαύρες σημαίες και κόκκινο το φως ανοίγει

-Θ' ΑΝΟΙΞΕΙ- ο δρόμος το στόμα

τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.

Ετσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.

Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι

μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ.(

ΙΔΙΩΝΥΜΟ)

Η μοναξιά...

δεν εχει το θλιμμένο βλέμμα στα μάτια

της συννεφένιας γκώμενας.

Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα

κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών

και στα παγωμένα μουσεία.

Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών

και ναφθαλίνι στα μπαούλα της γιαγιάς

μενεξεδιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.

Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια

βοιδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς

κι ασορτί εσώρουχα.

Η μοναξιά .

Εχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά

και μετριέται πιάτο-πιάτο

μαζί με τα κομμάτια τους

στον πάτο του φωταγωγού.

Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά

Μπουρνάζι-Αγία Βαρβάρα -Κοκκινιά

Τούμπα -Σταυρούπολη-Καλαμαριά

Κάτω από όλους τους καιρούς

με ιδρωμένο κεφάλι.

Εκπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ' αλυσίδες τα τζάμια

κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής

βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία

είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές

ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες

πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα

στα σκλαβοπάζαρα της γης-εδώ κοντά είν' η Κοτζιά

ξυπνήστε πρωί.

Ξυπνήστe να τη δείτε.

Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα

το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους

και τα τελευταία

ατάλειωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟΝ

στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία

Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο

που ξεπουλάν τη φάρα της

χορεύει στα τραπέζια ξυπόλητη ζειμπέκικο

κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της

ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.

Η μοναξιά

η μοναξιά μας λέω.Γιά τη δική μας λέω

είναι τσεκούρι στα χέρια μας

που πάνω απ' τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.......

"....Να σου πω γιά τους καταραμένους ποητές.Σκέφτηκες ποτέ, πόσοι πόλλοί έχουν πεθάνει τρελλοί, μόνοι ,ξοφλημένοι, με μια σύριγγα στις φλέβες,κι όμως τόσο ωραίοι

τόσο μεγάλοι?Να σου πω γιά την ηρωίνη και τους εμπόρους,που κατέκλυσαν τη ζωή μας.Μπήκαν στα σπίτια μας είναι παντού. Γιά τις φυλακές που κλείνουν κάτι ψυχές λεύτερες. Γιά το ροκ που αντιστέκεται και την παραπληροφόρηση που τσακίζει....

Να σου πω γιά το βιβλίο που ετοιμάζω μρ τον Θανάση Καστανιώτη.Να βγω και να

μιλήσω γι' όσα έζησα στα 2 χρόνια της σιωπής. Εγώ! Στο φόβο μπαίνω μέσα. Οταν

φοβάσαι δεν κρύβεσαι...Το βιβλίο μου θα είναι μιά ποιητική βιογραφία. Από μόνη

της η ζωή μου είναι έτσι...Κι έτσι γράφουν αυτοί που πρόκειται να ...πεθάνουν. Τον

σωματικό θάνατο τον έχω βιώσει. Γιά τον θάνατο της ψυχής μου μιλάω. Κι ως τότε

αλλάζω, ψάχνω, μαθαίνω. Ζητώ ακόμα την Ισότητα, την Αδελφότητα, την Αλληλεγγύη,

την Ελευθερία....Με τι? Η γλώσσα μας, ενα από τα ομορφότερα δώρα ανθρώπων σε

άνθρωπο, καταλύθηκε. Εγινε ένα τρομώδες μοναχικό παραλήρημα. Οι λέξεις και οι

έννοιες αποκωδικοποιήθηκαν. Η μαγεία των αριθμών μετετράπηκε σε...πόσα????

\Δεν είμαι σοφή , ούτε φιλόσοφος, ούτε διανοούμενη. Από εμπειρική γνώση πιστεύω,

πως σε κάθε άνθρωπο μένει- με το όνομα που του δίνουν- ένας Χριστός! Γιά μένα Θεός

είναι η Αλήθεια....."

(Συνέντευξη στα Νέα -1 Μαίου 1991)

Ενα πρωί

θ' ανοίξω την πόρτα

και θα χαθώ

με τ' όνειρο της επανάστασης

με την απέραντη μοναξιά

των δρομων που καίγοντα,

με την απέραντη μοναξιά

των χάρτινων οδοφραγμάτων

με τον χαρακτηρισμό-μην τους πιστέψεις

Προβοκάτορας.

(Τρία κλικ αριστερα)

Αν καμμιά φορά με πιάσεις να λέω ψέματα

-σταμάτα να σου πω-

μη βιάζεσαι να με λες ψεύτρα

Είναι που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πιά

και μπερδεύω πού σταματάει τ' όνειρο

και πού αρχίζει η αλήθεια...

(Ιδιώνυμο)