Υστερα ,ηρθε η πτωση...

Παρ'ολα αυτα δεν ημουν ενταγμενος,η ζωη,το συμπαν δεν με ειχε αρπαξει εντελως,
ημουν ακομα "εκτος" για λιγα λεπτα.Οι φωνες ηταν ακομη ψιθυροι ακαθοριστοι και
οι ανθρωποι φαντασματα.Υστερα ηρθε η πτωση.Μεμιας ολα ξαναγιναν ομαλα-ημουν
εντος.Τα πραγματα ξαναπηρανε την ταυτοτητα τους.Εκανα ξανα μια προσπαθεια για
να γυρισω στο "αλλου",εκει που αυτο δεν εχει ονομα πια...
Οταν ημουν δεκαπεντε η δεκαεφτα χρονων,το "αλλου" εφτανε γρηγορα.Τις πιο πολλες
φορες υπηρχε κατι σα λαμπερο φωτοστεφανο.Κι οταν το "αλλου" εφευγε, κρατουσα για πολυ, για μερες,την αναμνηση ενος κοσμου φωτεινου.Ειχα τη βεβαιοτητα πως αυτο ειχε υπαρξει
και πως αυτο υπηρχε και πως μπορουσα να το ξαναβρω.Κρατουσα τη χαρουμενη αναμνηση
μερες μπορει και βδομαδες.
Τωρα, οταν φτανω πολυ πιο δυσκολα και πολυ πιο σπανια σ' αυτη την κατασταση,η εξαφανιση της μ'αφηνει μεσα στην αβεβαιοτητα,μεσα στην κοπωση,μεσα σ'ενα ειδος απελπισιας.Δεν ειμαι ουτε καν σιγουρος πως ενοιωσα αυτο που ενοιωσα.Δεν ειμαι πια σιγουρος πως αυτο μπορει να ναι αληθεια.Ολα ειχαν ξαναβρει την ταυτοτητα τους,ολα τα πραγματα ειχαν και παλι μια ονομασια....


Ε.ΙΟNESCO (O Μονος)