Εχω μια φυσσαλιδ' αγερινη.Τη νοιωθω πολυ καλα.Οταν ειμαι θλιμμενος γινεται πιο βαρια και ποτε-ποτε ,σαν κλαιω, φανταζει θαρρεις σταλαματια υδραργυρενια.
Τη νοιωθω πολυ καλα.Οταν ειμαι χαρουμενος αλαφραινει κι οταν εκεινη μου μιλα θαρρεις και δεν υπαρχει.
Κι η φυσσαλιδα ετουτη απ' αγερα απαυτα σεργιανα απ' το μυαλο ως την καρδια μου κι απ' την καρδια μου πισω στο μυαλο.
Οταν ανατρεχω στη μνημη μου, η κυρια εμφανιζεται οπως ο μαυρος τρελος στη γωνια της καμαρας μου.
Οταν ανατρεχω στη φαντασια μου, βλεπω μπροστα μου να περνα το λιονταρι της Κοπεγχαγης.
Οταν ανατρεχω στα ονειρα μου, το εδαφος σκεπαζεται απο στρογγυλα καπελα.
Κι οταν στο ημιφωτο του γραφειου μου γραφω ΤΙΠΟΤΑ , πανω στον αντιχειρα μου, μπορω να διαβασω με γραμματα φωσφορικα τη λεξη ΟΛΟ.
Μεσα στη σκοτεινια δεν βλεπω παρα τα ματια της Σφιγγας του Τανι.Ειναι ακινητα και με θωρρουν.Τα κοιταζω κι εγω χωρις να σαλευω.
Ξαφνικα στο ενα ματι ειδα να γραφει ΤΡΟΜΟΣ και στ'αλλο ΕΛΠΙΔΑ.
Μα γρηγορα η Σφιγγα κλεινει τα ματια της και δεν βλεπω πια,παρα τη σκοτεινια.
Οταν στρωνομαι να γραψω το καλαμαρι γεμιζει στιχους, η πενα μου ονειρα και τ' ασπρο χαρτι ιδεες.
Κλεινω λοιπον τα ματια και καθως ακουω το γουργουρισμα του τηγανιου, βλεπω να γυριζουν στο μυαλο μου, σαν μικρογραφιες, ο-ωραιος-κρινος, που τον καταδιωκει η ακατασχετη-μανα.
Οταν ανοιγω τα ματια, οι στιχοι, τα ονειρα κι οι ιδεες εχουν εξαφανιστει και πανω στην ασπρη κολλα μπορω νάρχισω να γραφω-
"Οταν στρωνομαι να γραψω το καλαμαρι γεμιζει στιχους, η πενα μου..."Κλπ.
Σπανια μου τυχαινε, πηγαινοντας στην ακρογιαλια, να δω απανω στο νερο, γραμμενη με μαυρο, τη λεξη ΘΑΛΑΣΣΑ.
Σπανια επισης μου τυχαινε, ζυγωνοντας ενα βουνο, να δω γραμμενη τη λεξη ΟΡΟΣ.
Ομως καθε φορα που καθομαι να γραψω, βλεπω πανω στην ασπρη κολλα του χαρτιου τρια μεγαλα γραμματα ΕΓΩ.
Καμμια φορα, οταν μου φιλαει το χερι, αισθανομαι μια ιδιαιτερη ζεστασια.Οταν ξαναπαιρνει πισω τα χειλη της, πανω στα μηλα μου διαφαινεται η λεξη ΟΝΕΙΡΟ.
Φερναντο Αρραμπαλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου