Δυο φωνες μου μιλουσαν।Η πρωτη υπουλη και σταθερη,ελεγε-"Η γη ειναι ενα γλυκισμα ωραιο και μπορω (και η ευχαριστηση σου θα΄ναι τοτε χωρις τελος!) να σου δωσω μια ορεξη παρομοια μεγαλη"।Και η δευτερη-"Ελα ω ,ελα στο ταξιδι των ονειρων,περα απο το δυνατο,περα απο το γνωρισμενο!"।Και η φωνη αυτη τραγουδουσε οπως ο ανεμος στις ακρογιαλιες,φαντασμα που κλαθμυριζει και κανεις δεν ξερει πουθε ηρθε,που χαιδευει το αυτι κι ομως το τρομαζει।।
Σου απαντησα-"Ναι ! γλυκια φωνη!"
Απο τοτε κραταει αυτο που μπορει ,αλιμονο!να ειπωθει πληγη μου και πεπρωμενο μου।Πισω απο τις σκηνοθεσιες της απεραντου υπαρξεως,στο μελανοτερο της αβυσσου,βλεπω καθαρα κοσμους παραξενους,και,θυμα εκστατικο της οξυδερκειας μου,σερνω φιδια που μου δαγκανουν τα ποδια।Κι απο εκεινο τον καιρο αγαπω τοσο τρυφερα,καθως οι προφητες,την ερημο και τη θαλασσα,γελω στα πενθη και κλαιω στις γιορτες,βρισκω μια γευση γλυκεια στο πιο πικρο κρασι,νομιζω και πολλες φορες για ψεμματα τις αληθειες,και,με τα ματια στον ουρανο ,πεφτω σε γκρεμους।
Αλλα η φωνη με παρηγορει και λεει-"Κρατησε τα ονειρα σου...οι συνετοι δεν εχουν ετσι ωραια σαν τους τρελους!"
BAUDELAIRE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου