Ενα αστερι ξεστρατισε κι ακουμπησε στο μαξιλαρι μου.

Πρωτες πρωινες ωρες
οταν ο υπνος δεν ερχεται να σε λυτρωσει
τα γραμματα χοροπηδανε στα ματια σου
κι η μουσικη αρχιζει να φαλτσαρει
και γινεται πληγη
οταν το κενο αδηφαγο
σκυβει να σε φιλησει
οταν ψαχνεις απεγνωσμενα για τα ορια της αντοχης
την ωρα που η πρωινη υγρασια
φερνει τις μυρωδιες
ενος ακομα καλοκαιριου
και το ταβανι πηγμενο στους καπνους
ατελειωτων τσιγαρων
κατεβαινει να σε καταπιει...
ηχος σιωπης...ενα μυνημα απο το πουθενα
σ'ενα τηλεφωνο που στεκεται βουβο...
"αχ,να 'ξερες ποσο σ'αγαπαω ,καρδουλα μου"
Παρακρουση?
Τραγουδι των αγγελων?
Αγγιγμα του ουρανου?
Ποιος αραγε να το περιμενει
και κατα λαθος εφτασε μεχρι εδω?
"αχ,να 'ξερες ποσο σ' αγαπαω,καρδουλα μου"