Τα παντα μας απειλουν-
ο χρονος,που σε ζωντανα χωριζει κομματια
αυτο που ημουν
απ'αυτο που θα'μαι,
οπως χωριζει ο μπαλτας το φιδι
η συνειδηση,η διαπερασμενη διαφανεια,
η οραση τυφλη απ' το να κοιτιεται κοιταζοντας
οι λεξεις,γκριζα γαντια,σκονη νοητικη
πανω στα χορτα,στο νερο,στο δερμα.
Τα ονοματα μας που αναμεσα
σε σενα και σε μενα ορθωνονται,
τειχη κενου που καμμια σαλπιγγα δεν τα γκρεμιζει.
Ουτε το ονειρο και το πληθος των σπασμενων εικονων του,
ουτε το παραληρημα και ο προφητικος αφρος του,
ουτε ο ερωτας με τα δοντια και τα νυχια του,μας αρκουν.
Πιο περα απο τους εαυτους μας,
και τα συνορα αναμεσα στο ειναι και το γιγνεσθαι,
μια ζωη πιο ζωη μας διεκδικει.
Εξω η νυχτα,αναπνεει,απλωνεται,
γεματη μεγαλα,ζεστα φυλλα,
καθρεφτες που παλευουν-
φρουτα,νυχια θηριων,ματια,φυλλωματα,
σταλες που λαμπουν,
κορμια που μεσ'απο αλλα κορμια ανοιγουν δρομο.
Οκταβιο Παζ
(Ο Μεξικανος ποητης
της ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου