Δεν μερανοιωνω γι'αυτα που ειπα και εκανα...γι'αυτα μονο που δεν ειπα και δεν εκανα μετανοιωνω...

θεε μου,ποσο δυσκολο ειναι να υποστηριξει
κανεις τα συναισθηματα του.
Να στηριξει με λογια κοινοτυπα
αυτα που εζησε,αυτα που πιστεψε,
αυτα που αγαπησε,το ονειρο μιας ζωης
προβεβλημενο σαν ταινια μικρου μηκους
αυτες τις δυο εστω στιγμες
αυτες τις λειψες εστω αληθειες...
Ειναι πολυ αβολη η θεση του θυτη
τωρα το καταλαβαινω...
Δεν υπαρχουν γεγονοτα,δεν υπαρχουν μαρτυριες.
Μονο το εγκλημα και το θυμα.
Καταδικαζεσαι...καταδικαζεσαι...
χωρις ελαφρυντικα.
Ο δολοφονος αφησε στον τοπο του εγκληματος
τα σημαδια του
Λεξεις,νοτες,κομματια ονειρα,
κομματια απ'τη σαρκα του,κομματια απ' την ψυχη του.
Ιδου τα πειστηρια του εγκληματος...
Το δικαστηριο αποφανθηκε...
Ενοχη χωρις ελαφρυντικα...
Ενοχη χωρις ελαφρυντικα...
Σιωπη!
Η κοινη γνωμη ειναι παντα με το μερος του θυματος.
Μακαρι να ειχα τις λεξεις...
Σιωπη!....